DODATKI DO KISZONEK

Dodatki kiszonkarskie

Dodatki stymulujące fermentację mlekową to są to najczęściej preparaty o dużej zawartości łatwo fermentujących węglowodanów: cukier, melasa, śruty zbożowe, buraki cukrowe lub pastewne, zielonka z kukurydzy, koncentrat ukwaszonej serwatki, CO2. Najczęściej stosuje się melasę w dawce 2-4%, w rozcieńczeniu z woda w stosunku 1:1. Można stosować śruty zbożowe, lecz wymagany jest ich 10% dodatek. Koncentrat ukwaszonej serwatki stosuje się w dawce 0,5-3,0%, dodatek CO2 w dawce 100 g na 100 kg zakiszanej masy.}

Preparaty chemiczne o działaniu zakwaszającym zawierające mocne kwasy mineralne (kwas solny, siarkowy, fosforowy) lub ich sole. Ze względu na ujemny wpływ na organizm zwierzęcy, jak również korodujące działanie na maszyny, odchodzi się od ich stosowania.

Preparaty chemiczne o działaniu selektywnym na drobnoustroje, zawierające bezwodnik kwasu siarkowego lub azotyn sodu. Należy tu wymienić pirosiarczyn sodu lub azotyn sodu, kwas mrówkowy lub propionowy, a także sole wapniowe niskocząsteczkowych kwasów organicznych. Kwas propionowy i jego sole wykazują silne działanie zapobiegające pleśnieniu, zaś kwas mrówkowy – działanie hamujące rozwój bakterii masłowych i gnilnych. Kwas benzoesowy i jego sól sodowa ograniczają fermentację alkoholową, dlatego mają zastosowanie przy kiszeniu kukurydzy i buraków cukrowych.

Dodatek mocznika i innych związków azotowych niebiałkowych przy zakiszaniu pasz węglowodanowych w celu zwiększenia w nich zawartości azotu obecnie ma bardzo ograniczone zastosowanie. Kiszonki sporządzone z mocznikiem są mniej stabilne i szybciej ulegają procesowi wtórnej fermentacji.

Preparaty mikrobiologiczne – inokulanty zawierające bakterie kwasu mlekowego, które ułatwiają proces zakiszania poprzez opanowanie środowiska w pierwszych godzinach fermentacji, dzięki czemu dominującym procesem jest fermentacja mlekowa. Najczęściej biopreparaty zawierają szczepy bakterii Lactobacillus, Pediococcus, Enterococcus, Lactococcus ,Streptococcus, Leuconostoc, które zachowują aktywność w warunkach zmieniającej się kwasowości środowiska w procesie zakiszania. Często inokulanty zawierają enzymy amylolityczne i celulolityczne, które mają na celu umożliwienie dostępu do składników pokarmowych zawartym w biopreparatach bakteriom. Niektóre bakterie potrafią same syntetyzować enzymy; takie właściwości ma m.in. szczep bakterii fermentacji mlekowej Lactobacillus plantarum, który syntetyzuje enzym rozkładający ksylany i glukany.